معمولا اگر دندان انسان به هر دلیلی مقدار زیادی از دیواره‌های دندان خود را از دست بدهد و یا دچار آسیب‌های جدی شده باشد برای حفظ و حراست از ریشه دندان باید از یک روکش محافظ برای دندان استفاده کرد. یک ساختمان را در نظر بگیرید که دیوارهای آن تخریب شده است. این ساختمان قطعا نمی‌تواند سقف مستحکمی داشته باشد زیرا سقف نیاز به پایه‌های محکم دارد.

در مورد دندان نیز این قضیه صادق است. در واقع اگر دیواره‌های دندان از بین برود دیگر دندان نمی‌تواند سطح قابل اتکایی داشته باشد و احتمالا خیلی زود خواهد شکست. در این موارد با استفاده از یک سری مواد خاص اقدام به ساخت روکش برای دندان می‌کنند.

 روش کار به این صورت است که ابتدا دندانپزشک دندان را عصب کشی می‌کند تا هیچ گونه عصبی داخل کانالهای دندان باقی نماند. سپس دندان را با مواد پر می‌کند. در مرحله بعدی اطراف دندان را تراش می‌دهد تا فضا برای قراردهی روکش ایجاد شود.

در این مرحله باید یک طرح از تراش دندان در دسترس باشد تا لابراتوار دندانسازی از روی آن روکش دندانی تهیه کند. برای این کار از دندان مورد نظر، فک مقابل دندان و حالت بسته دندان‌ها نمونه‌گیری می‌شود و به لابراتوار دندانسازی فرستاده می‌شود.

لابراتوارهایی که به حالت قدیمی و سنتی عمل می‌کنند درون این قالب گچ ریخته و پس از سفت شدن گچ، به وضعیت دندان تراش خورده دست پیدا می‌کنند. سپس برای این دندان روکش تهیه می‌کنند.

اما در لابراتوارهای مدرن و دیجیتال، برای تهیه روکش دندانی لازم است که مدل سه بعدی دندان تراش خورده در دسترس باشد تا بر اساس آن یک پروتز دندانی تهیه شده و با دستگاه میلینگ ساخته شود. بدین ترتیب بعد از ریختن گچ درون قالب، توسط دستگاه اسکنر لابراتواری، از وضععیت دندان مدل سه بعدی تهیه می‌شود.

اسکنرهای لابراتواری بسیار زیادی با دقت و عملکرد مختلف در بازار موجود است که با دقت‌های مختلف و در زمان‌های متفاوتی قابلیت اسکن دارند. 

اسکنر داخل دهانی

توجه داشته باشید که بعضی از دندانپزشکان برای راحتی کار از دستگاه اسکنر داخل دهانی استفاده می‌کنند. یعنی پروسه قالب گیری و اسکنر لابراتواری را حذف کرده و و یک فایل در اختیار لابراتواریست قرار می‌دهند که طراحی روی آن صورت بگیرد.